“Het is wel een klein tippeltje, ja.” Het is het Understatement van de Dag. Nuchter uitgesproken door Rick Werkman, een fanatieke supporter van FC Utrecht die woont in Baflo, een dorpje dat op een minuut of twintig rijden ten noorden van Groningen ligt. Er gaat dus wél het nodige boven Groningen, zo blijkt. Oh, en dat kleine tippeltje? Daarmee bedoelt hij de trip van Baflo naar Stadion Galgenwaard. Een slordige 209 kilometer als je de auto pakt.
Werkman, die in de supermarkt werkt in het nabijgelegen Warffum, is door te kijken naar de Eredivisiesamenvattingen op de NOS op het spoor van FC Utrecht gekomen. “Mijn vriendjes op de basisschool keken op zondagavond naar Studio Sport en dat ben ik toen ook gaan doen. Ik zag FC Utrecht, en dat was het. Zo is het gegaan”, herinnert de Baffelder zich. “Ja, natuurlijk zag ik ook andere teams in de samenvattingen de revue passeren. Maar FC Utrecht deed iets met me. Een mooi team stond er destijds ook, met spelers als Robin Nelisse, Tom Caluwé. Het sprak me aan, direct. Al mijn vrienden waren voor Ajax. Mijn vader is PSV-supporter. En ik dus voor FC Utrecht. Dat blijft voor altijd mijn club.”
Maar als jochie van nog maar net tien jaar valt het helemaal niet mee, FC Utrecht-supporter zijn in Baflo. ‘Even’ naar Stadion Galgenwaard op en neer betekent al rap een uur of zes reizen. “Mijn oom Ido nam me voor het eerst mee naar een wedstrijd. Het was het seizoen 2008/2009, Heracles Almelo-thuis. 2-0. Ali Boussaboun, Cedric van der Gun”, rakelt Werkman moeiteloos de namen van de doelpuntenmakers op.
FEEST IN DE BUS
De tocht die hij die dag maakte, is inmiddels vaste prik. Met de trein van Baflo naar Groningen, een minuutje of twintig is dat. Dan een overstap op de trein naar Utrecht. “Ik ben altijd wel blij als ik dan in Zwolle weer een overstap heb. Even de benen strekken. Als je dan eenmaal bij Harderwijk, Nijkerk bent, dan denk je: nu kan het niet lang meer duren. Is Den Dolder dan eenmaal gepasseerd, dan is de bestemming écht bijna bereikt.”
En dan, na een paar uur in de trein, tot slot nog met de bus van Centraal Station naar het kloppende voetbalhart van de Domstad. “Die busreizen, dat is elke keer weer een beleving op zich”, glundert hij terwijl hij aan de keukentafel nog een tweede kop koffie inschenkt. “Dat maakte die eerste keer ook direct een grote indruk op me. Door de jaren heen heb ik in de bus al zoveel mooie momenten meegemaakt. Bijvoorbeeld een keer dat de buschauffeur naar de zin van de mensen in de bus wat te hard remde. Nou, toen kreeg die man het te horen, zeg! ‘Ai ai ai’, dacht ik, ‘bij ons in Baflo zijn we een stuk meer timide, ingetogen en doen we dat toch net even anders’. Ik kan daar wel van genieten, van die Utrechtse directheid. Maar alles begon dus met die allereerste keer, FC Utrecht – Heracles Almelo. Ik stond na de wedstrijd met mijn oom in de bus. Iedereen in de bus deinde van links naar rechts, dus die wagen zwalkte van de ene naar de andere kant. De chauffeur deed vrolijk mee, één groot feest. ‘Wat maken wij hier mee, joh?!’, dachten we. Daarna was ik helemaal verkocht. FC Utrecht pakte me.”
Eenmaal aangekomen in Stadion Galgenwaard, volgt de Groningse FC Utrechter meestal hetzelfde ritueel. “Even een bakkie koffie drinken, programmaboekje FC Today doornemen, een praatje maken met andere supporters. Zo werk ik toe naar de wedstrijd. Of mensen me aan de hand van mijn accent weleens vragen naar mijn woonplaats? Ik verloochen mijn afkomst niet, maar als ik in Utrecht ben probeer ik wel wat minder te knauwen, zoals wij Groningers meestal doen”, lacht Werkman. “Maar het gebeurt weleens dat het ter sprake komt, ja. Mede-supporters vinden het dan leuk om te horen dat ik elke keer zo’n flinke reis maak om bij de wedstrijden te zijn.”
OP DE BANKEN VOOR BALK
Werkman – what’s in a name – houdt van spelers met een goed arbeidsethos. Voetballers die, zoals hij het zegt, ‘niet lullen, maar poetsen.’ “Daarom zie ik Giovanni Troupée ook zo graag spelen. Sympathieke gozer. Als ik aan hem denk, denk ik aan een thuiswedstrijd tegen Willem II. Een bal viel er op eigen helft net tussenin. Gio sprintte er als een gek naartoe en was precies op tijd bij die bal. Hij stoomde over de rechterflank op, de hele Zuidtribune stond op en schreeuwde hem als het ware naar voren. ‘Komaan!’ Hij gaf de bal vervolgens aan Gyrano Kerk, en die scoorde. Dat was één van de mooiste momenten die ik in Stadion Galgenwaard heb meegemaakt. Spelers uit de regio Utrecht, die echt wat met de club hebben, zie ik het liefste. FC Utrecht staat voor mij voor afjagen, aanvallend voetbal, opportunistisch spelen, hard werken. Dat vind ik het mooiste wat er is. Michael Silberbauer was ook zo’n speler. Genieten. Gewoon sjouwen, hard werken en aanvallen. Er vol op klappen. En als je dan een keertje verliest, is dat wat mij betreft helemaal niet erg.”
Het kan maar zo dat Werkman de komende seizoenen met regelmaat mag juichen voor een provincie- en streekgenoot van hem: Remco Balk. De jonge aanvaller maakte halverwege de jaargang 2020/2021 de overstap van FC Groningen naar FC Utrecht. “Dat vond ik wel mooi”, zegt Werkman. “Ik kreeg nadat die transfer bekend werd direct wat appjes, ook van mijn oom die me jaren geleden voor het eerst naar FC Utrecht meenam. Ik hoop Remco zo snel mogelijk in het eerste elftal te zien spelen. En ja, daar blijf ik de komende jaren met veel plezier voor op en neer rijden. Verhuizen naar Utrecht? Nee, ik houd van FC Utrecht, maar zoals Utrechters gehecht zijn aan de Domtoren, zo moet ik het Baffelder torentje blijven zien.”
