STIENS
“Stiens is een dorp dat is gelegen even ten noorden van Leeuwarden. Daar heb ik jarenlang gewoond en daarom staat het groot op mijn vlag. ‘Hé, Stiens!’, riepen mensen vaak, met name bij uitwedstrijden, als ze me zagen. Ze wisten dat ik die man was van die vlag. Of iedereen wist dat het een plaatsnaam was? Ik vraag het me af! Ik ben zelf overigens geboren in Utrecht en opgegroeid in Wijk bij Duurstede. Utrecht, met die mooie grachten, heeft mij altijd gepakt. Het is een heerlijke stad. De mooiste stad van Nederland, wat mij betreft. Een jaar of acht geleden maakte ik als Seizoenkaarthouder de overstap van de Cityside naar de Bunnikside. Dat luidde het einde van mijn vlag in Stadion Galgenwaard in. Op de Cityside was er namelijk altijd plek voor, maar op de Bunnikside niet. Een jaar of zes geleden ben ik bovendien van Stiens naar Leeuwarden verhuisd. Een nieuwe vlag, met ‘Leeuwarden’ erop, dat leek me maar niets. Het was prima zo. Maar bewaren en koesteren doe ik hem natuurlijk wel, de vlag.”
MIHAI NESU
“Hij was niet eens één van mijn favoriete spelers, Mihai Nesu. Maar hij ging er altijd vol voor en leverde altijd strijd. Dat je dan door pure pech tijdens een training uiteindelijk verlamd raakt... Voor mijn gevoel was de enige steun die ik hem op dat moment kon geven, hem te eren op mijn spandoek. En hem op die manier te laten zien dat ik aan hem denk en met hem meeleef. De eerste keer dat hij na het voorval weer in Stadion Galgenwaard was, zong het rond op de tribunes: ‘Volgens mij is Nesu er!’ Er heerste toen zo’n rare spanning onder het publiek. Niet eens vanwege de wedstrijd die dag, maar van: zou hij er echt zijn? Toen kwam later ook daadwerkelijk het bericht dat hij er was. Dat zorgde voor een bepaald gevoel van ontlading. Zo bijzonder dat hij er was. Wat ik zo knap vind van Mihai, is dat hij ondanks wat hem is overkomen nog zo positief in het leven staat.”
DAVID DI TOMMASO
“Hij speelde op mijn favoriete positie in het veld. Met het rugnummer 4, dat ik ook altijd droeg – al jarenlang, hoor, ver voordat David voor FC Utrecht ging spelen. Ik kan me die wedstrijd herinneren om de Johan Cruijff Schaal. Je zag direct: dit is een leider, dit is niet zomaar iemand, dit gaat wat worden. Hoe hij direct zijn plek in het veld veroverde. Een grote persoonlijkheid. En als je dan die verhalen over hem hoort, dat maakt indruk. Wat hem overkomen is... Zo jong... Op zondag sta je zo’n dijk van een wedstrijd te spelen en dan kort erna... Ik kreeg toen, die bewuste dag, een berichtje binnen. ‘Opgenomen in het ziekenhuis’. Daar schrik je van. Dan ga je het nieuws volgen. En dan blijkt al vrij snel dat het nog erger is. ‘Hè? Hoe kan dit...?’, dacht ik. Poeh... Ik ben uiteraard bij de herdenkingsbijeenkomst geweest in Stadion Galgenwaard. Dat was zo indrukwekkend. Zeker de toespraak van Jean-Paul de Jong... Ik schiet nog altijd vol als ik de documentaire van FC Utrecht over DiTo kijk. Dat zijn toenmalige vrouw Audrey en zijn zoon Noah nog elk jaar in het stadion zijn om de Di Tommaso Trofee uit te reiken, vind ik fantastisch. De Memorial Match tegen Heracles Almelo in 2015, kippenvel! Ondanks een rode kaart voor Kevin Conboy in de eerste helft, toch winnen. En dan precies met 4-2... Vier doelpunten, waarvan twee door Fransman Sébastien Haller. Toeval bestaat niet.”
DE BULLDOG
“Je ziet een beeltenis van een bulldog wel bij meer clubs opduiken. Ik had zelf ook een FC Utrecht-trui met een bulldog erop. De bulldog staat voor mij voor het FC Utrecht zoals ik dat graag zie. Met name bij de thuiswedstrijden geldt dan: grijp ze bij de strot! En gaan ze dan toch een keer langs je heen, dan is het de volgende keer óf de bal óf de man die over de boarding gaat. Types als Stijn Vreven, Alje Schut, Patrick Zwaanswijk, Jean-Paul de Jong; winnaars. Hoe slecht het spel soms misschien ook mocht zijn; de mouwen werden opgestroopt, er ging nog wel eens een tegenstander de lucht in. En dan zag je dat een tegenstander daarvan onder de indruk was en dat FC Utrecht op die manier in de wedstrijd kon komen. Een bulldog laat nooit los. Dat moet FC Utrecht ook nooit doen. Soms mis ik dat tegenwoordig nog wel eens, die fighting spirit. Vechtlust is voor mij onlosmakelijk verbonden met FC Utrecht. Daarom vond ik dat de bulldog ook een plekje moest krijgen op mijn vlag.”
BESTEMMINGEN
“Zilina, Liverpool, Bielefeld, Brugge; mijn vlag is op allerlei plaatsen geweest. Waar ik ook ging, de vlag ging met me mee en is bij vier bekerfinales geweest. Ik heb de kaartjes van alle wedstrijden die ik heb bezocht, bewaard. In een enveloppe vol tickets zie je dus niet alleen mijn reis terug, maar ook die van mijn vlag. Arminia Bielefeld-uit, dat was fantastisch. FC Utrecht was door Bielefeld uitgenodigd voor de galawedstrijd op hun open dag. Wat een feest! Mijn vlag hing daar op een uitstekende plek, recht achter het doel. Zo zag ik ‘m later op foto’s terug op de website van FC Utrecht. Die heb ik ook bewaard, natuurlijk.”
