Tijdens een wandeling door het centrum van zijn woonplaats Cuijk, een dorpje in het uiterste noordoosten van Noord-Brabant, stond Paul Droogleever (56) ineens raar te kijken. De Utrechter, opgegroeid in de schaduw van de Domtoren, zag tot zijn verbazing namelijk dat er in het Maasdorp een lunchroom was geopend die luisterde naar de naam: De Dom. Inclusief een beeltenis van de Utrechtse Domtoren in het logo! Droogleever wilde meteen weten hoe die vork nu in de steel zat en stapte binnen. “Wat bleek? Een rasechte Utrechter! Via via was hij met zijn vrouw in Cuijk terechtgekomen. Zijn vrouw runt de lunchroom. Hij is aannemer. Wat denk je? Heb ik hem mijn hele huis van binnen laten verbouwen! En dan heerlijk onderling Utregs praten hè? Vijf maanden lang Utregse proat in Cuijk. Fantastisch!”
“Ik heb twee passies”, doet Droogleever uit de doeken. “Eén ervan: de 2CV (deux chevaux, een auto van het merk Citroën, die in Nederland ook wel ‘Lelijk Eendje’ wordt genoemd, red.). Ik heb nu een Burton, een in Zutphen gebouwde sportwagen op het chassis van een 2CV. Dat is fantastisch. Maar mijn grootste passie, dat is FC Utrecht.”
EEN FLINKE JAAP
Droogleever is geboren in Utrecht, aan de Slotlaan. In Bilthoven groeide hij op, om vervolgens als student terug te keren in Utrecht. “Ik kocht een huis in de Domstraat. Prachtig. Ik zeg altijd tegen mensen: ik had de grootste staande klok van Nederland in mijn achtertuin. Als ik op mijn terras zat, keek ik zo tegen de Dom op. Fantastisch, echt fantastisch. Voor mij betekent de Domtoren heel veel.”
Voor zijn toenmalige vriendin en huidige vrouw was het in het begin wel even wennen. “Ik weet nog, de eerste keer dat ze met me meeging naar de Domstraat. Ze kon niet slapen, want om het kwartier sloeg de klok, haha. Het plan was uiteindelijk dat we er zouden gaan wonen met ons gezin. Maar wonen in een bovenwoning in het centrum van Utrecht was voor ons geen optie meer na de geboorte van onze zoon, die een lichamelijke handicap heeft. We streken neer in het Gelderse Malden en verhuisden vervolgens naar het iets verderop gelegen Cuijk. Maar Utrecht en de Domtoren, die zitten voor altijd in mijn hart.”
“De eerste keer dat ik bij FC Utrecht kwam? Ik denk dat ik een jaar of vijf, zes was”, graaft Droogleever in zijn geheugen. “Mijn grootvader van vaders zijde nam me mee naar de oude Galgenwaard. Daarna nam ook mijn vader, die voor de fusie groot supporter was van Velox, me vaak mee.” Het bezoeken van wedstrijden verliep niet altijd zonder – in figuurlijke zin – slag of stoot, en daar heeft de als vermogensbeheerder werkzame Cuijkse Utrechter een blijvende herinnering aan overgehouden in de vorm van een litteken. “Er was een Europese wedstrijd, tegen Eintracht Frankfurt. Dat was een superteam, toen, trouwens. Een topclub. FC Utrecht won met, geloof ik, 2-1. Een sensatie was dat. In de oude Galgenwaard had je bovenaan allemaal van die oude hekken. Ik stond op de ring, achter de goal. Het was druk en daardoor duurde het wel even voor je bij de uitgang was. Ik dacht: ik zal slim zijn, ik spring wel even over dat hek. Ik bleef met mijn been achter prikkeldraad hangen en haalde me vreselijk open. Daar heb ik een aardige jaap aan overgehouden. Mijn eigen en unieke tastbare herinnering aan een Europese wedstrijd in de oude Galgenwaard, haha.”
VEILIG GENIETEN
Europese duels: de slagroom op de taart, wat Droogleever betreft. Hij neemt nog een slok uit zijn koffiemok die – uiteraard – is voorzien van een tekening van de Domtoren en vertelt over die keer in seizoen 1987/1988, Linzer ASK-uit. “We scheurden met vier kerels, met de Ford Scorpio van mijn vader waarmee je flink kon blazen in Duitsland, Europa door. Mijn vader zat dan achterin. Mijn zwager en ik reden. Af en toe keek mijn vader eens over mijn schouder, naar de kilometerteller, die dan weer eens op 200 stond. ‘Nou, jongens, het mag wel iets langzamer’, zei hij dan. We probeerden er wel altijd iets aan te koppelen, aan zo’n reis. Die keer zijn we bijvoorbeeld naar Mauthausen geweest, een voormalig concentratiekamp. Op die manier zag je ook nog iets van het land waar FC Utrecht speelde. Dat ware mooie reizen.”
Leo van Veen, dat was volgens Droogleever de eerste FC Utrecht-speler van wie hij echt ‘groot supporter’ was. “Maar ik had nog wel een favoriet, hoor: Koos van Tamelen! Hij rende zo ongelooflijk hard! Als een speer ging hij achter de ballen aan die hij kreeg. Daar konden we ons op de tribune altijd enorm mee vermaken.” Wim Flight, Joop Wildbret, Jan Monster, Willy Carbo, Rob de Wit, Jan Stroomberg; de namen van in meer of mindere mate bekende oud-spelers van FC Utrecht vliegen nu over tafel in het huis van Drooglever, waar een miniatuurversie van de Dom natuurlijk niet ontbreekt. Tegenwoordig is de Cuijkse FC Utrecht-supporter te vinden op de Zuidtribune, in vak S. Een wedstrijd of tien per jaar bekijkt hij er samen met zijn beste vriend Pim Nijenhof. “Maar regelmatig maak ik ook vrienden, familieleden en mijn zakelijke relaties uit de regio Utrecht blij met mijn plaatsen. Op die manier heb ik zelf plezier van mijn Seizoenkaart, maar genieten er ook anderen van. Dat vind ik mooi.”
En de nieuwe generaties supporters? Die hoeven hun knieën niet meer open te halen aan hekwerken, als ze een paar minuten tijdwinst willen boeken bij het verlaten van het stadion. Dat verloopt nu ordentelijk en gestroomlijnd. “Ik heb het door de jaren heen een stuk veiliger zien worden. De oude Galgenwaard was, als het vol zat, bruisend; ondanks de wielerbaan. Het huidige Stadion Galgenwaard vind ik prachtig, al vind ik het jammer dat de hoeken niet dicht zijn gebouwd zoals je dat wel ziet bij bijvoorbeeld FC Groningen of sc Heerenveen. Maar die veiligheid, die vind ik nog veel belangrijker. Wat dat betreft is FC Utrecht een vooruitstrevende club. Ik voel me bij FC Utrecht altijd heel relaxed. Het is een club waar je met je kinderen naartoe kunt.”
