De achtste etappe was van Neumunster naar Kiel en ‘s avonds met de ferry van Kiel naar Gothenburg. De middag hebben we doorgebracht op een terrasje totdat we om vijf uur aan boord konden. We hadden een prachtige hut geboekt met uitzicht op zee. Gonnie had geregeld dat er bij aankomst een fles champagne in de hut koud stond. Diner met eveneens uitzicht op de Oostzee. Een zeer aangename reis met rustig weer.
De negende etappe liep van Gothenburg naar Lilla Edet. In de ochtend vertrokken in mijn andere fietsbroek, die ik nog niet aangehad had. Die klere broek begon al na een uur aan alle kanten te knellen. Het is een soort korte broek met een fietsbroek in de broek. Het begon al flink heuvelachtig en warm te worden. Onderweg voor het eerst enkele reeën tegengekomen. ’s avonds belandden we in een soort wegrestaurant waar je ook een kamer kon huren.
De tiende etappe was van Lilla Edet naar Bralanda. Even enige uitleg over onze fietsroute. In Zweden volgen wij tot bovenin aan de Noorse grens de Sverigeleden. Dat is een fietsroute die aangegeven wordt door middel van een groen bord. Het mooie van deze route is dat hij dwars door de natuur loopt en dat je nauwelijks last heb van het verkeer. Het nadeel is dat je aanzienlijk meer kilometers maakt, wat soms frustrerend is, zeker als je daardoor alleen maar extra heuveltjes moet beklimmen. Nu hebben we nog overal bereik, maar als ik de kaarten naar het noorden bestudeer zie ik dat het steeds eenzamer wordt en dat slapen in de tent een gewoonte gaat worden. De grootste uitdaging zal dan voldoende proviand zijn. Gonnie heeft de eerste elanden gezien. Met die schele ogen van mij kon ik ze helaas niet onderscheiden. Na een lange dag zijn we in een soort bejaardentehuis beland. Alles lag klaar in een envelop. In Bralanda was geen zak te beleven en gelukkig slaagden we erin om een soort kebab-pizza tentje te vinden om ons avondmaal te nuttigen. Tot nu vinden we de natuur in Zweden prachtig, maar die Zweden zelf zijn toch een beetje vreemde snuiters. Een tikkeltje onverschillig, zeker hier in de provincie. Ze hebben wat weg van Canadezen. Wij denken dat dat door het wonen in de natuur komt. Jongelui vinden het prachtig om in oude Amerikanen te rijden met keiharde muziek aan. Voor lekker eten hoef je hier trouwens ook niet naar toe te gaan.
De elfde etappe was van Bralanda naar Amal. We hebben enorm afgezien. Via de normale weg was deze afstand 68 km. Via onze fietsroute echter meer dan 90 km. We fietsten dwars door een merengebied met fantastische uitzichten, alleen het ging maar op en neer, oneindige gemene klimmetjes. Twintig kilometer voor Amal zat ik volledig stuk, die de Wit natuurlijk niet. Geen water meer, geen hutje te vinden waar je iets kon krijgen. Gelukkig kwamen we 11 km voor Amal een benzinepomp tegen. Voor het eerst in mijn leven heb ik een Red Bull gedronken. Die nacht hebben we in het Stadshotel geslapen, een eeuwenoud pand met een inrichting van begin vorige eeuw. We hebben besloten om een rustdag in te lassen om de spieren wat rust te geven.
Tot volgende week! No Guts No Glory,
Frans
