De negentiende etappe liep van Sundborn naar Ockelbo. We stonden op met een stralende zon, echter binnen een uur begon het vreselijk te regenen en de temperatuur zakte naar vijf graden, het sneeuwde nog net niet. De route ging over de bergen heen en was echt zwaar. Op een gegeven moment was onze weg volledig opgebroken, 16 km lang stond er op een bordje. Na enkele kilometers gelopen te hebben met onze fiets in de hand toch het risico genomen om te gaan fietsen. Op een gegeven moment dachten we bij een kruising slim te zijn en een andere route te nemen op een bosweg. We verdwaalden volkomen in het bos en zijn een tijdlang in een boshutje gaan zitten, rillend van de kou. Besloten om weer terug te gaan naar de opgebroken weg en gelukkig na enkele uren weer op de verharde route gekomen. Het werd al laat in de middag, kletsnat kwamen we bij een camping aan, helaas niet in gebruik. Na nog 20 km kwamen we, gesloopt door de kou gelukkig bij een hotelletje, gerund door een homo, die ons in de watten heeft gelegd. Ik durf te zeggen dat ik het sinds de laatste Elfstedentocht niet zo koud heb gehad. Zelfs onze bikkel Gonnie was aan het eind van haar Latijn. De zwaarste dag voor ons van de reis.
De twintigste etappe, van Ockelbo naar Söderhamn, liep voor ons naar de kust. Onderweg weer een wegonderbreking, gelukkig deze keer slechts 6 kilometer. Prachtig plaatsje, maar restaurants waren er nauwelijks te vinden. In Zweden kennen ze nauwelijks een eettraditie, zoals al eerder vermeld. In elk stadje of dorpje vind je een pizzeria en Thai food. Daar is het meestal afhalen. Slechts zelden heeft een hotel een goed restaurant. Hotels zijn vaak grote gebouwen die vroeger de staat toebehoorden. Tegenwoordig worden ze vaak gebruikt als opvangcentrum voor asielzoekers. Wat ook opvalt is dat er ontzettend veel gebedeld wordt, voornamelijk door zigeuners. Voor elke supermarkt in wat voor een dorpje dan ook zit een bedelaar.
De eenentwintigste etappe was van Söderhamn naar Hudiksvall, waarbij we de Oostzee hebben kunnen aanschouwen. Wij hebben de afgelopen weken Zweden van west naar oost doorkruist. Ook hebben we gemerkt dat het Europees toernooi begonnen is. Overal werd televisie gekeken. In Utrecht hebben we als weerman onze Arie .Wisten jullie dat Arie een grote FC fan is? Het weer voorspellen hier in Zweden is blijkbaar onmogelijk. Elke keer weer is de voorspelling fout. Gon en ik zijn trots op onze Arie want die zit er niet vaak naast. In Hudiksvall heerlijk in de zon gezeten, en in de bar van het hotel, tot onze verrassing een Ierse pub. Daar hebben we naar het voetballen gekeken. Dat Nederland voor dit toernooi uitgeschakeld is voelt nog steeds als een grote schande.
Tweeëntwintigste etappe van Hudiksvall naar Sundsvall. Voor onszelf hadden we afgesproken om hier maandagavond te komen. Het was een lange rit van meer dan honderd kilometer. Voor ons een mijlpaal omdat we het gevoel hadden dat we over de helft zijn. Het noorden van Zweden in zicht. Alles wordt bepaald door de E4, die van zuid naar noord loopt. Omdat wij besloten hebben om langs de kust voorlopig verder te trekken, is het praktisch onmogelijk om geschikte fietsroutes te vinden, want alles leidt terug naar de E 4. Daardoor verdwalen wij constant en rijden veel om. Op onze weg naar Sundsvall hebben we zelfs flinke stukken op de E4 gefietst, levensgevaarlijk met al die vrachtwagens. Gelukkig hebben we hebben ons doel bereikt. Sundsvall was geen zak aan. Een grote stad aan zee met alleen maar industrie. De wedstrijd Italië tegen België bekeken. Wat vielen onze zuiderburen tegen. Helaas kwam onze Dries er te laat in. Nog steeds goede herinneringen aan deze topgozer.
Drieëntwintigste etappe was van Sundsvall naar Söråker. Afgelopen nacht werden wij in ons hotel wakker gehouden door een stel dronken Engelsen. Vanmorgen vol goede moed vertrokken, echter de benen wilden niet meer. Tijdens een korte stop na veertig kilometers keken Gonnie en ik elkaar aan en dachten we hetzelfde. Stoppen met die handel. Dichtbij een zeer gezellig onderkomen gevonden. Voor vandaag wel Guts maar geen Glory. Wat ik vergeten ben te vertellen is dat wij in Sundborn bij een pizzeria gegeten hebben, waarvan de eigenaar ons vroeg waar we vandaan kwamen. Uit Utrecht, Nederland zei Gonnie. Het eerste wat de man zei was ‘FC Utrecht’. Zo zie je maar hoe belangrijk een voetbalclub is voor de identiteit van een stad. Dus toch nog No Guts, No Glory!
Tot volgende week!
Frans
