Dit Team volgt een speciaal programma gericht op duurzame leefstijlverandering op het gebied van bewegen en voeding. Ambassadeur is Frans van Seumeren, grootaandeelhouder van FC Utrecht. Hij en zijn vrouw Gonnie zijn eind mei een fietstocht naar de Noordkaap gestart en hopen daarmee de deelnemers van het Health Team te inspireren. Vandaag deel 3 van hun belevenissen, opgetekend door Frans zelf.

Twaalfde etappe, rustdag in Amal. Lekker uitgeslapen en het plaatsje bezocht. ‘s Middags heerlijk gelucht met een lekker glas witte wijn erbij. Daarna een tukkie gedaan en ‘s avonds goed gegeten. Buiten, want het was prachtig weer. Bij het hotel aangekomen bleek dat de deur op slot zat en de code veranderd was zodat we er niet in konden. We waren de enige gasten en hadden de avond ervoor een nacht bijgeboekt, hetgeen ze blijkbaar vergeten waren. Alles op slot en geen kip te bekennen. Uiteindelijk zijn we na twee uur gered door een vrouw die haar hond aan het uitlaten was, en toevallig het nummer had van een meisje dat daar werkte en die haar de code doorgaf. Maffe gasten, hier in Zweden.
De dertiende etappe ging van Amal naar Karlstad. Superdag, goed gefietst, flink wat kilometers gemaakt en wild gezien. En ook de benen worden langzamerhand sterker. Karlstad is een mooie stad met veel cultuur.

Veertiende etappe van Karlstad naar Munkfors. De dorpjes waar we doorgetrokken zijn worden steeds eenzamer en kleiner. Een supermarkt hebben we nauwelijks gevonden. Prachtige ranke kraanvogels gezien. Begin zeventiger jaren van de vorige eeuw, toen we nog Van Seumeren kraanbedrijf heetten hadden we een bedrijfselftal met de naam 'de kraanvogels'. Nu ik deze mooie vogels zie schaam ik me dood dat wij, lompe boeren, ons vergeleken met deze vogels. Overnacht in een 'stuga' een tuinhuisje van een Nederlands echtpaar dat daar al tien jaar met veel plezier woont.

Vijftiende etappe van Munkfors naar Lesjöfors. Vol goede moed vertrokken om een grote afstand af te leggen met eindelijk eens de wind in onze rug. Prachtig mooie fietsroute, een oude spoorbaan. We lagen prachtig op schema, tot het noodlot toesloeg. De eerste lekke band van mijn hobbelfiets. Een achterband verwisselen van een nieuwe fiets bleek voor mij geen makkie. Gelukkig was er een Zweedse jongen bereid om een handje te helpen, anders hadden we er nu nog gestaan. Jammer was wel dat hij al vertrokken was toen ik mijn wiel weer terug moest plaatsen. Met geen mogelijkheid kreeg ik dat klere wiel erin. Hij bleef maar tegen mijn remschijven aanlopen. Bleek dat je de band pas moet oppompen als je wiel erin zit. Kwam ik zowaar zelf achter. Op een gegeven moment moesten we een giga-berg beklimmen. Toen we uitgeput boven waren bleek dat we de verkeerde route genomen hadden. Twintig kilometer klimmen voor Jan Lul. We konden in de late namiddag geen slaapplaats vinden en stonden op het punt om de tent op te zetten in een piepklein dorpje. Een lokale dame vertelde ons dat er zes kilometer verder, terug in zuidelijke richting, een kleine camping was. Daar heen gegaan, geslapen in een hutje met stapelbedden bij een Russische vrouw die ook nog lekker typisch Russisch eten voor ons heeft klaar gemaakt én ons twee biertjes toespeelde. Iets wat hier op een camping verboden is.

Zestiende etappe van Lesjöfors naar Morhagesvagen. Goed doorgetrapt en een pension gevonden aan een meer waar we als diner verrast werden met een uitsmijter. De Zweden hebben de traditie om ‘s middags warm te eten, Voor ons is dat geen optie, want dan fietsen we geen meter meer. We leven overdag dan ook op Snickers en Knäckebröd.

Zeventiende etappe van Morhagesvagen naar Borlange. Het is niet goed gegaan. Halverwege de dag kreeg ik mijn tweede lekke band en niet veel later mijn derde. De reservebanden waren op en we stonden in the middle of nowhere, ruim twintig kilometer verwijderd van de dichtstbijzijnde plaats. Na elke vier kilometer pompte ik mijn band op, Gonnie hing in no time de tassen erop en ging er als een speer vandoor. Na vijf keer deze actie herhaald te hebben kwamen we ‘s avonds laat in Borlange aan, waar we heerlijke tapas gegeten hebben en sliepen in een goed hotel.

Achttiende etappe Borlange naar Sundborn, een korte etappe van veertig kilometer want mijn hobbelfiets moest eerst gerepareerd worden. Gelukkig een fietsenwinkel gevonden en direct geholpen. Voor de zekerheid vijf extra reservebanden meegenomen, want als je het goed bekijkt hebben we achteraf nog veel geluk gehad. Voor hetzelfde geld zou je vijftig kilometer of meer van een fietsenmaker verwijderd zijn geweest. We hebben vanavond een hostel gevonden, prachtig gelegen aan een riviertje midden in de natuur. Morgen gaan we vol goede moed weer verder.

Tot volgende week! No Guts No Glory,

Frans