Voor Rubio Rubin, achttien jaar pas, is FC Utrecht – Willem II een wedstrijd om nooit meer te vergeten. De Amerikaanse aanvaller maakte in dat duel zijn debuut voor FC Utrecht én zijn eerste speelminuten in de Eredivisie. Op FCUtrecht.nl blikt de jeugdinternational van de Verenigde Staten terug op zijn eerste wedstrijd op het hoogste niveau.

Een glimlach verschijnt op het gelaat van Rubio Rubin, als hij denkt aan het moment waarop hij in de gaten kreeg dat er voor hem in het duel met Willem II een basisplaats in het verschiet lag. "Het was tijdens een training", lepelt de Amerikaan op. "Ik kreeg een hesje, waardoor ik onderdeel uitmaakte van het basisteam. 'Dit is mijn kans, die moet ik pakken', dacht ik meteen."

Genieten
In aanloop naar het treffen met Willem II, sprak trainer/coach Robby Alflen met de jeugdinternational uit Beaverton, Oregon. "Hij vertelde me dat ik moest genieten van de wedstrijd, zoals ik dat altijd doe", vertelt Rubin in de kantine van Sportcomplex Zoudenbalch.

'Speel met passie, werk hard'
En toen werd het zondagmiddag 17 augustus, iets voor half drie. De wedstrijd FC Utrecht – Willem II stond op het punt van beginnen. Rubin liep letterlijk en figuurlijk zijn debuut tegemoet. "Bang was ik absoluut niet. Ook niet zo nerveus als ik van te voren had verwacht, eerder opgewonden. Ook dankzij wat de trainer tegen me zei. 'Enjoy the game', dacht ik. 'Speel met passie, werk hard.' Toen ik de trap af liep en de fans hoorde, kreeg ik vlinders in mijn buik."

Van de tribune naar de middenstip
Tijdens de wedstrijd, zijn eerste op het allerhoogste niveau, had de Amerikaan met roots in Guatemala en Mexico geen tijd voor zenuwen. Het was volle bak gáán, negentig minuten lang. Met resultaat: 2-1. "Ik heb er van genoten", blikt de spits terug op zijn eerste Eredivisiespeelminuten. "Natuurlijk is er ruimte voor verbetering. Ik ben een striker, moet scoren. Dat lukte me nog niet. Maar de kick van spelen in Stadion Galgenwaard was enorm. Pas direct na de wedstrijd nam ik mijn moment om daar echt van te genieten. We gaven elkaar high fives, ik keek rond, nam alles in me op. Al die fans… Wow… 'This is it. This is pretty amazing', dacht ik. Vorig seizoen, toen ik als stagespeler meetrainde, zat ik nog op de tribune. Toen nam ik mezelf voor dat ik ooit in dit stadion wilde spelen. Nu stónd ik daar!"

Telefoon roodgloeiend
"Het was erg leuk om al die positieve reacties na afloop via Twitter en Instagram te lezen", vervolgt Rubin. "Die berichten geven me meer vertrouwen. Mijn telefoon bleef maar rinkelen. Toen dat gebeurde, besefte ik me dat ik juist nu met beide benen op de grond moet blijven staan. Mijn vader heeft me dat altijd gezegd. Toen ik thuis was, belde ik naar mijn ouders. Zij hadden de wedstrijd niet gezien; het was daar nog nacht toen we speelden en ze moesten daags erna werken. Maar ze waren natuurlijk heel trots op me. Hopelijk komen ze binnenkort naar Nederland en kunnen ze me zien spelen."

Focus
Als tiener al in de Eredivisie voetballen; het is weinig spelers gegeven. Dat beseft ook het Amerikaanse talent van FC Utrecht zich. "Het is snel gegaan de afgelopen weken. Ik maakte de stap van Jong FC Utrecht naar het eerste elftal, vanwege blessures in de voorhoede. Op een gegeven moment voelde ik dat mijn kans zou komen. Met mijn teamgenoten heb ik genoten van de wedstrijd tegen Willem II. Nu is het zaak hard te blijven werken, mijn focus te behouden, goed te rusten, goed te eten en hopelijk liggen er dan meer speelminuten voor mij in het verschiet."