Gekomen als jochie, uitgegroeid tot een kerel. Het is het hoofdstuk ‘FC Utrecht’ in het voetbalboek dat Kai Heerings aan het schrijven is in een notendop. De 25-jarige verdediger is bezig aan zijn laatste weken in Utrechtse dienst en bewees de voorbije duels nog maar eens dat hij er stáát als het moet. Met Heerings centraal in de defensie werd de nul gehouden tegen én gewonnen van FC Twente en Go Ahead Eagles. Het woord is aan de Amsterdamse rots in de branding.

Geen grotere leugens, zo beweren sommigen, dan statistieken. Anderen zweren er juist bij. Kai Heerings, zo leert een proef op de som, behoort tot een middengroep. Is er niet heel veel mee bezig. “Maar een vriend van me kennelijk wel. Die stuurde me laatst een berichtje, waarin hij schreef dat ik de talisman van FC Utrecht ben”, zegt de verdediger. Die stelling valt best te begrijpen. Van de vier keer dat Heerings dit seizoen in de basis stond van het eerste elftal van FC Utrecht, werden drie wedstrijden gewonnen. In veertien partijen van het team van trainer/coach Robby Alflen kwam de Amsterdammer dit seizoen in actie. Acht daarvan leverden drie punten op. “Leuk hoor, talisman zijn. Maar ik had liever gewoon wat meer wedstrijden gespeeld”, zegt Heerings met een knipoog op Sportcomplex Zoudenbalch.

'Ik ging door'
Met zijn linkerhand knijpt hij ondertussen wat in zijn rechterpols. Een gevoelige plek, legt de lange Noord-Hollander uit. “In de uitwedstrijd tegen ADO Den Haag kwam ik ten val en landde op mijn pols”, haalt hij het moment terug waarop hij, zo weet hij inmiddels, een polsfractuur opliep. “Dat deed zeer, maar ik ging door. En speelde tegen FC Twente en Go Ahead Eagles, maar bleef last houden. Die duels speelde ik met tape om mijn pols; dat ging op zich prima.” Nu zit er een plastic omhulsel om die pols en is het de vraag of hij vandaag tegen Excelsior voor zijn derde basisplek in successie kan gaan. “Iets in mij zegt dat het misschien verstandiger is om het niet te doen, maar aan de andere kant ben ik een profvoetballer die zegt: ‘Ik wil gewoon spelen’. In de loop van deze week, en na beraad met de clubarts, hak ik de knoop door. Als de artsen me adviseren niet te spelen, dan volg ik dat advies op.”

Lekkere zege
Maar als er iemand hoopt op witte rook vanuit de doktersruimte, dan is het Heerings. Zo veel wedstrijden moest hij al aan zich voorbij laten gaan. Nu hij er kán staan, doet hij niets liever dan dat. “Twente-thuis, toen ik in de basis startte, daar had ik heel veel zin in. Goeie ploeg, dat Twente. Maar wij stonden goed. De spanning was er, het werd bijna kiele kiele. Maar we wonnen en hielden de nul. Lekker.”

'Ik was tevreden'
Even zoet smaakten de punten die Heerings en zijn ploegmakkers een week later in Deventer oogstten. “Je verwacht daar een stormachtig begin van Go Ahead Eagles. Dat hebben we goed en snel geneutraliseerd. Ik was tevreden. De nul gehouden, weinig weggegeven, drie punten.”

Van een jochie naar een vent
Op z’n achttiende kwam Heerings bij FC Utrecht. Nu is hij 25 en komt er aan zijn verblijf bij de FC uit de Domstad een einde. Een jochie kwam binnen, een vent vertrekt. “Toen ik kwam, hoopte ik namens FC Utrecht mijn debuut in de Eredivisie te maken. Dat is gelukt. Of ik trots op mezelf ben? Ja, toch wel. Blij vooral ook dat ik nooit, tijdens moeilijke fases, de handdoek heb gegooid. Ik ben altijd blijven knokken.”

'Reeks een goed vervolg geven'
Als zijn pols het toestaat, doet Heerings dat het liefst nog twee keer in het shirt van FC Utrecht. Te beginnen met vanmiddag tegen Excelsior. “Wij gaan die wedstrijd vrij in”, zegt de verdediger. “Maar niet vrijblijvend. Wij willen de reeks die we de laatste weken hebben ingezet, een goed vervolg geven. Mijn laatste thuiswedstrijd met dit leuke, goede team winnend afsluiten en zo afscheid nemen van de fans, de mensen die er altijd voor ons zijn. Dat is het doel.”