Een VIP-invitatie voor een wedstrijd van FC Utrecht in Stadion Galgenwaard. Erik van Wijk ontving er één, accepteerde die en genoot van het thuisduel met Heracles Almelo. Al zat niet álles mee. Een verslag van een hernieuwde kennismaking met FC Utrecht. 

“En daar zit ik dan, op de tribune van mijn toch niet helemaal vertrouwde Stadion Galgenwaard van FC Utrecht. Het oude Galgenwaard van DOS, met haar wielerbaan en lage glooiende tribunes, is niet meer. Ik hoef niet meer als 9-jarig jongetje naar binnen te glippen. Over het hek, of langs een goedgemutste portier met een van mijn vader gebietste sigaar. “Aach jochie, lekker hoor; komp maor binne, se verliesen tog!” Mooie tijden. Landskampioen in 1958, met mijn held Tonny van der Linden. In mijn jongensogen de beste midvoor die er ooit heeft bestaan. Maar een tikje week, en daardoor vatbaar voor die ‘lollige’ Amsterdamse voetbalhumor en – dus – uit het Nederlands elftal weggepest.

Ik zit naast twee aardige dames, die net als ik verbaasd zijn dat we vrijkaartjes hebben gekregen van een ons onbekend ‘MKB Collectieven’. Die hebben voor de gelegenheid goed uitgepakt. Mooie plaatsen op de hoofdtribune, ontvangst in het VIP-gedeelte met wijn en hapjes, een quiz met een bekende scheidsrechter, een loterij met fraaie prijzen. Om te netwerken, en om na deze eerste geslaagde try-out betaald lid te worden van ‘Het Commerciële Initiatief’. We komen er achter dat we allemaal ooit eens zijn ingegaan op een telefonische acquisitie om uit te laten rekenen met welke energieleverancier we goedkoper uit zouden zijn. Zo pakt het goed uit om een keer niet meteen de hoorn op de haak te gooien als je weer eens wordt gestoord door zo’n ongewenste call.

VOETBALSENTIMENT
We boffen. Normaal gesproken is Heracles Almelo geen erg inspirerende tegenstander, maar ze zijn verrassend sterk uit de startblokken gekomen en staan behoorlijk bovenaan, voorlopig zelfs onbereikbaar voor ons clubje. En FC Utrecht heeft wat recht te zetten na het onnodige verlies tegen NEC. Mijn tweede loyaliteit. In mijn Nijmeegse periode heb ik hun semi-profs maatschappelijk begeleid. Prachtige tijd. Met de commissie om de week op de eretribune in De Goffert.

Maar deze zondag blijkt ook om andere redenen een bijzondere te zijn. Het is precies  tien jaar geleden dat David di Tommaso onverwacht in zijn slaap is overleden. Een grote schok, te meer omdat hij zich in korte tijd enorm geliefd had gemaakt bij zowel spelers, management als publiek. Een vrolijke, hartelijke Franse rechtsback met leiderschapskwaliteiten. Zijn hele familie is uit Frankrijk op kosten van de FC overgekomen voor de herdenking. Borstbeeld, bloemen, Franse vlag, aftrap door zijn zoontje, zojuist voorzien van een studiefonds. Voetbalsentiment van het goede soort.

KRUIDENLIKEUR
Vooraf op de website van ons ‘MKB Collectieven’ de uitslag voorspeld: 3-2, ruststand 0-1. Voorlopig lijkt het er niet op. Ondanks, of juist dankzij alle emoties speelt FC Utrecht halfhartig en voorspelbaar. Passje terug, passje breed. Twee bij Heracles weer opgebloeide voormalige straatschoffies spelen tegen het rustsignaal de defensie knap uiteen: 0-1. ‘Zo: de ruststand in ieder geval goed voorspeld!’, denk ik cynisch. Pauze om te netwerken, maar niet heus. Ik ken niemand van de hier verzamelde makelaars, aannemers, slagers of ICT’ers met hun rood-witte sjaaltjes. Bovendien had ik bonnetjes moeten kopen voor consumpties. Een te lange rij. Daarom maar drie kleine bekertjes gratis aangeboden Twents kruidenlikeur achterover geslagen. 

Aan mijn andere zijde zit een chagrijnige Feyenoordsupporter. Woont wel in Utrecht, maar zijn hart ligt in Rotterdam Zuid. We raken in gesprek en als blijkt dat Feyenoord mijn ‘derde cluppie’ is en ik wel wat verstand van voetbal heb ontdooit de sfeer. Maar vooral door wat er zich voor onze ogen afspeelt. Met tien man (een zekere Kevin Conboy werd vlak voor rust met een tweede gele kaart van het veld gestuurd) krijgt FC Utrecht tegen alle verdrukking in de geest. Er wordt vlot gecombineerd, met druk naar voren. Prachtige snelle aanval over veel schijven: 1-1. Nacer Barazite weet al struikelend toch verwoestend uit te halen in een onmogelijke hoek: 2-1. Schitterend doelpunt, zijn tweede. Helaas wordt Oussama Tannane na een afgeslagen corner iets te veel ruimte geboden: 2-2. Het publiek gaat er nog eens goed voor zitten. Het zal toch niet? Voorzet vanaf links op maat, en Sébastien Haller kopt hoog springend in: 3-2. Ik heb de pot!!!! Ongelooflijk. Zelfs de ruststand goed voorspeld! Hoeveel zou erin zitten? Toch zeker tussen de 200 en 300 euro. Nog vijf minuten. Heracles dringt aan, vecht nog voor een gelijkspel. En weer springt het stadion juichend omhoog. Na een snelle uitbraak scoort Haller soepel en cool als hij is voor de tweede keer: 4-2. Verdorie! Ik juich wel mee, maar denk tegelijkertijd ‘met 3 - 2 was het ook een mooie wedstrijd geweest, was dit nou nodig?’

ONGEHOORD!
Niet te lang getreurd. Laat me meesleuren in een collectief gelukzalig warm gevoel. Wát een tweede helft! Ongehoord, en dat met tien man! Het netwerken verloopt nu ook soepeler. Praat met een Marokkaanse taxiondernemer, de eigenaresse van een vertaalbureau en waag me zelfs aan een praatje met de presentator van de middag, Geert den Ouden. Herkenbare spits van ADO, met zijn lengte en scherpe profiel. Sympathieke gozer, op het veld en in het echt. Laconiek en slim. Heeft goed geboerd, is ondernemer geworden nadat hij zijn voetbalinkomsten in een aantal pandjes had belegd. Niemand heeft de uitslag voorspeld, de pot wordt niet uitgekeerd. ‘Ook niet aan degene die er het dichtstbij zat én de ruststand had voorspeld?’, roep ik nog.

Maar Geert geeft geen sjoege. Gaat over naar de loterij. Prijzen: gesigneerde shirtjes, de wedstrijdbal én een weekend rond de wedstrijd Malaga - FC Barcelona. Volledig verzorgd. Ik kijk nog even naar de nummers van mijn beide lootjes. Het prachtige hostessmeisje had me met haar zwarte ogen verleid dat ik maar beter een tweede lot kon kopen in plaats van te wachten tot ze mij een tientje terug kon geven. “Okay, heb 206, maar dan wil ik niet het volgende nummer, maar 210, want daar heb ik mijn jas aan opgehangen.” “Goed mijnheer, veel succes ermee.” De voetbalparafernalia vinden snel hun weg naar de nieuwe eigenaars. “En dan nu de hoofdprijs, wie zou er niet eregast van MKB Collectieven willen zijn in Malaga, tegen FC Barcelona?” Het mooie meisje trekt een lotnummer uit de zilveren beker. Gespannen verwachting. Geert roept met overslaande stem “En het is geworden... nummer 207!” Gejuich links achter mij. Met een rood hoofd van opwinding klimt een jongeman het podium op. 

LES GELEERD
Wat ben ik toch een oen! Had ik maar mijn mond gehouden en het meisje gewoon het volgende nummer laten afscheuren en mij doen aanreiken. Is dit nou geen botte pech? Bovenop dat late en onnodige vierde doelpunt van Haller, vijf minuten voor tijd?

Ach, geluk was ook mijn deel.

Een onverwacht in de schoot geworpen mooie, ontroerende en spannende wedstrijd. Jeugdherinneringen, aardige mensen, gratis drankjes en hapjes. Wat wil een mens nog meer? Maar ik heb mijn lesje wel geleerd. Probeer nooit het geluk (in de vorm van het lot) een handje te helpen, want het kan zich tegen je keren. Gewoon maar vertrouwen op een goed gesternte en afwachten wat het fatum voor je in petto heeft. Dat was deze keer dus geen bloedeloze 0-1 in een regenachtig Malaga en een godverlaten strandhotel buiten loopafstand van het centrum.”

Gelukkig maar! 

Erik van Wijk  
29 november 2015